دلم می خواست وبلاگی برای بچه هایم درست کنم  و وقایع و کارها و حرفهایشان را آنجا ثبت کنم، این کار را نکردم چون ممکن است بانویی که در آرزوی فرزند است آن صفحه را ببیند و به دلش بیاید، حتی اینجا هم آنقدر ها احساس راحتی نمی کنم و سخت است برایم نوشتن در مورد دخترکها.

عاشقانه هایم با امید را هم به همین دلیل نمی توانم خیلی ثبت کنم، که به دل کسی که در آرزوی یار است نیاید.

در مورد بسکتبال هم که نوشته ام باعث خیسی گونه های مریم نازنین شد و من چه قدر متاثر شدم از این بابت.

می دانم منطقی نیست و در دنیای واقعی هم هستند کسانی که شرایط زندگیشان بهتر یا بدتر از من است، می دانم آدم نباید زندگی و شرایطش را بر مبنای شرایط دیگران قرار دهد و بر آن اساس تصمیم بگیرد اما خوب در این دنیای مجازی من این اعتقاد را دارم و هر متنی که می نویسم به این فکر می کنم باعث رنجش دلی نباشم.

خلاصه مصمم بودم برای ننوشتن در این صفحه مجازی... این ها را هم ننوشتم که ناز مجازی! کرده باشم و شماها بیایید و اصرار کنید که بنویسم، که البته آنقدرها هم اینجا خواننده ندارد، بیشتر برای دل خودم و ثبت زندگی و عقایدم می نویسم.

چند روز پیش خانم دکتر نازنینی که فوق تخصص نوزادان است برایم ایمیل زد با این مضمون:

اگر لطف بفرمایید اجازه دهید ممنون می شوم"

بعد از خواندن متنش مانده بودم!، درست زمانی که تصمیم جدی گرفته بودم برای دیگر ننوشتن این ایمیل را دریافت کردم و خیلی خوشحال شدم که نوشته هایم یک جایی هم می تواند به درد بخورد آن تصمیم مصمم تبدیل شد به تردیدی برای نوشتن یا ننوشتن. که قسمت اولش می چربد چون من نوشتن را دوست دارم اما هنوز تصمیم نگرفتم کدام را انتخاب کنم.

کل دکوراسیون خانه عوض شده و من چه قدر این دکوراسیون جدید را دوست دارم، خانه خیلی دلباز تر شده، دیروز کلی کار داشتم، انجامشان دادم، ظهر خواستم بخوابم چیزی در درونم نهیب می زد بروم پیاده روی، رفتم، غروب هم با بچه ها رفتیم خانه مادر شوهر، عین جنازه بودم، شام می خواستند ماکارانی درست کنند، امید گفت شما درست نکنید هم آوا درست کند، من ماکارانی هم آوا را بیشتر دوست می دارم، شما درست می کنید من نمی توانم بخورم اما ماکارنی هم آوا را هر چی می خورم سیر نمی شوم!

من را داری!! از خستگی نا نداشتم، دلم می خواست فقط روی کاناپه لم بدهم و بچه ها هم با من کاری نداشته باشند و با عمه هایشان بازی کنند، اما پیشنهاد امید نقشه ام را نقش بر آب کرد، شرایط جور نبود که نیشگونی، چشم غره ای، چیزی نثارش کنم که متوجه پیشنهاد بی موقعش شود، هیچی دیگر مشغول شدم و شام آمده شد، خوردیم و همه به به چه چه کردن... امید حال و روزم را دید و گفت خسته بودی شام درست نمی کردی، گفتم خسته بودم اما چون اسقف اعظم دلشان ماکارانی دست پخت من را می خواست درست کردم، خندید و گفت جبران می کنم ... جبران کرد!!!

تا موقع رفتن کمی دراز کشیدم و بعد هم راهی خانه شدیم، به امید گفتم امید اصلا جان ندارم، دست و پایم نا ندارد، بیا بچه ها را امشب بگذاریم پیش مامی، بردیم آنجا و خودمان آمدیم خانه و بیهوش شدم. 

صبح ساعت 8 پرستار بچه ها آمد و کارهای خانه را انجام داد، زود کارها تمام شد، دلم می خواست برود، دلم تنهایی و خلوت خودم را می خواست، خودش گفت اگر کاری ندارید بروم خبر مادرم را بگیرم، رفت...

الان که دارم تایپ می کنم، یک عدد خمیر ور آمده داخل پلاستیک روی میز آشپزخانه است و من باید بروم با آن، تعدادی نان خرمایی خوشمزه درست کنم، آری باید بروم ...

پ ن : چیزی فکرم را مشغول کرده باید با شما در میان بگذارم ...

مریم جان کامنتت را خواندم. بسیار متاثر شدم از اتفاقی که برایت افتاده و بسیار متاثرتر که یکی از نوشته های من اینجور حال تو را دگرگون کرده و تو را به گریه انداخته، دوست ندیده ام، نه، بگذار اینطور صدایت کنم، هم تیمی، تنها نیستی چون خدایی داری که برایت معجزه کرد و تو با آن تصادف و آن آسیب وحشتناک هنوز می توانی راه بروی ...

بانو، دیشب قبل از خواب کامنتت را خواندم و تمام مدت ذهنم در گیر تو بود، برایت خیلی دعا کردم و خیلی از خدا خواستم همانی بشود که تو می خواهی، که بتوانی بار دیگر بسکتبال بازی کنی ...

اما عزیزم، خودمانیم ها! بسکتبال همه چیز نیست، می دانم چه می گویی، می دانم از عشق به بسکتبال حرف می زنی، تک تک حرفهایت را درک کردم، واقعا  در بسکتبال بانوان نه خبری از پولهای آنچنانی هست نه آن شرایط و امکاناتی که آقایان دارند، حتی یادم است در تابستانها ساعت تمرین ما، 1 تا 4 بود، گل گرما و توی ماه رمضان درست بعد از افطار تمرین داشتیم و ساعت خوب تمرین از آن آقایان بود، حتی بچه های تیم ما سالها بدون گرفتن حقوق بازی می کردند، این را گفتم که بدانی می فهمم عاشق بسکتبال بودن یعنی چه، چون تا عاشقش نباشی نمی توانی سختی بکشی و ادامه دهی و صدایت در نیاید...

خانم دکتر، تو بهتر از من می دانی که سلامتی ات اولویت اول است، و اینکه تو بعد از شکستگی های گردنت هنوز هم می توانی راه بروی، جای شکرش باقیست و این خیلی مهم است، نمی گویم نمی شود، نمی توانی بسکتبال بازی کنی، چرا که تو خواستی راه بروی و توانستی، با همت و تلاش و اراده ای که پشت نوشته هایت بود، بی شک تو می توانی باز هم بسکتبال بازی کنی اما الویت اولت را هیچ وقت فراموش نکن، هیچ وقت ...

چند شب پیش داشتم با خواهری که با هم هم تیمی هم بودیم حرف می زدم که چه قدر ما برای بسکتبال وقت گذاشتیم، اما از آن فقط خاطره ای مانده و هیچ جا به دردمان نمی خورد حتی آن همه حکم های قهرمانی، اگر وقتمان را در جایی دیگر، نمی دانم موسیقی، نقاشی و ... صرف می کردیم حتما در آن زمینه ها حرفی برای گفتن داشتیم و لااقل به کارمان می آمد ...

آری عزیزم بسکتبال عشق است اما همه چیز نیست ...

مریم جان، شک نکن هر بار که تمرین بروم و توپ دستم بگیرم یاد تو خواهم افتاد و برایت همان جا از ته قلبم دعا خواهم کرد، قول بده هر وقت که سلامتی ات کامل برگشت و شدی همان مریم پر شر و شور قدیم و دوباره بازی را شروع کردی بیایی اینجا برایم بنویسی " سلام هم تیمی"

نمی دانم قیافه ام چگونه بود که مامی و خواهری اصرار کردن که بچه ها پیش آنها بمانند و من شب آسوده بخوابم، می گفتند این چه قیافه ایست برو استراحت کن.

شب حدودای ساعت 12 ...

هم آوا : امید، امید خوابیدی؟

امید( درحالی که پشتش به من بود با حالتی خواب آلو) :هوم.

هم آوا : خوابم نمی بره.

امید : هوم.

هم آوا : آخه عادت ندارم بی دغدغه و سر و صدای بچه ها و دعوا و مثل آدمیزاد بخوابم.

امید: هوم.

هم آوا : امید بیا یک کاری کنم، خوابم نمی یاد خوب.

امید( با صدایی آلوده به نق!): چه کار؟

هم آوا : خوب یک کاری که وقتی بچه ها هستند نمی توانیم بکنیم!

امید چرخید به طرف من و یک چشمش را باز کرد و نگاهی شیطنت آمیز به من انداخت.

هم آوا : بچه ها هستند نمی شود پفک خورد، بروم پفک بیاورم با هم بخوریم ...

امید پشتش را به من کرد و خوابید و دیگر جوابم را نداد!

پ ن: من عاااااااااااااااااااشق پفکم!

دلم یک دنیا برای خودم تنگ شده است، دلم می خواهد محکم خودم را بغل کنم ...

... هم آوا ... هم آوا ...

                               چه قدر از من دور شده ای ... دور نشده ای ... انگار گم شده ای!

گم شده ای در این روزمرگی ها و هیاهوی این دنیای پر هیاهو ...

من کجا هستم؟

کسی من را ندیده؟!

از دستش ناراحت و کمی با او سرسنگین بودم و خیلی حرف نمی زدم، بعد که رفع کدورت شد، با یک لبخند بدجنسانه گفت:" آخیش راحت بودم، سکوت بود، از غرغر و نق نق هم خبری نبود، آرامش داشتم."

حالا که بحثی پیش می آید نمی دانم چه کار کنم؟ سکوت اختیار کنم یا عین مته برقی بروم روی اعصابش!

بدجور ما را بر سر دو راهی قرار داده این مردکمان!

می خواهی تعدادی را به عنوان مهمان دعوت کنی، فکر می کنی چی درست کنی هم خوشمزه باشد، هم همه دوست داشته باشند، هم خاندان شوهر ببینند هنرهای این کدبانوی زیباروی مه رو را!!!

بعد فکر می کنی یکی از آنها بادمجان نمی خورد، یکی تخم مرغ، یکی از آبلیموی داخل غذا بدش می آید، از بوی کره داخل غذا خوششان نمی آید، خامه دوست ندارند، یکی فلفل دلمه ای نمی خورد و انواع پاستا و ماکارونی و اسپاگتی و فتو چینی معده اش را اذیت می کند ...

و اینچنین دستمان بسته است برای هنرنمایی های آنچنانی ...

پ ن 1: یادم باشد بچه هایم را جوری بار بیاورم که همه چیز بخورند مثل خودم، که هم خودشان راحت باشند هم وقتی میهمانی می روند میزبان به آنها فحش ندهد...

پ ن 2: تابلوست که میهمانانم فحش خورده اند؟!

به خاطر مشکلات ژنیتیکی نمی توانستند با هم ازدواج کنند، با دیگری ازدواج کرد، خانمی  مهربان و خوشرو، بچه دار شدند دختری زیبا و آرام، اما در طی این 6 سال زندگی همچنان با آن دختر در تماس بود، از همسرش جدا شد و این هفته عقدش بود با آن دخترک ...

چه قدر راحت قاتل می شویم، قاتل روح و روان یک زن، قاتل احساسات دخترکی 4 ساله، قاتل یک زندگی، یک خوشبختی، یک آرزو یک امید، حسرت می نشانیم بر دل، اما باید ببینیم چه چیز درو خواهیم کرد!! غبطه؟! پشیمانی؟! نمی دانم هر چه باشد قطعا خوشبختی و سعادت نخواهد بود...خدا به تو رحم کند مردک، قاتل جسم یک بار می کشد و دیگر تمام، قاتل روح هر روز و هر لحظه می کشد...

از همه در موردشان پرسید، همه از سمت یا مدرک تحصیلیشان صحبت کردند، به من که رسید گفت خوب شما چه کار می کنید؟ خندیدم و گفتم به شغل شریف بچه داری مشغولم ... آقای دکتر ح چه قدر از این جوابم خرسند شد گفت کاش همه مثل شما فکر می کردند، کاش همه آن را شغل شریفی می دانستند، دوستی آن طرفتر گفت فوق لیسانس ریاضی است به خاطر بچه هایش کارش کمرنگ شده، دکتر بی توجه به حرف او به سخنانش ادامه داد ... تمام مدت آن مهمانی مخاطبش من بودم و من چقدر لذت بردم از همصحبتی این مرد فهیم و دانا و چقدر همان 2 ، 3 ساعت بودن با او به دانسته هایم اضافه کرد بعضی ها طول عمر زندگی شان زیاد نیست اما عرضش زیاد است و از آن به بهترین شکل استفاده می کنند، خوش به حالش ...

به من گفت همه برداشتشان از جمله " بهشت زیر پای مادران است" این است که مادران به بهشت می روند اما این جمله یعنی، هر جا که مادر است بهشت آنجاست ...

جدا از بالا و پایین هایی که زندگی هر فردی دارد و بحرانها و مسائلی که هر فرد در طول زندگی پشت سر می گذارد معتقدم 90 در صد یا شاید هم 100 درصد افراد در طول زندگی 2 بحران را حتما تجربه می کنند نمی دانم اسمش را می شود بحران گذاشت یا نه اصلا انتخاب اسمش با خودتان...

یکی از این بحرانها بعد از ازدواج و دیگری بعد از بچه دار شدن نمایان می شود ... اینکه چه طور ما مدیریت بحران کنیم و بتوانیم از این دو، سالم و سلامت بیرون بیاییم خیلی مهم است...خیلی از ازدواجها در همان سالهای اول کارشان به طلاق کشیده می شود، جدای از خیلی مسائل که منجر به طلاق می شود یکی از آنها همین بحران است با مثال بگویم...

نامزد هستند به عنوان یک فرد مورد اعتماد آمدند و با من درد و دل کردند از انتظارتشان نسبت به هم از کوتاهی هایی که هر کدام معتقد بودند در حقشان شده، از خانواده هایشان، از اینکه مدتی است از کنار هم بودن لذت نمی برند و کارشان شده بحث های بی نتیجه، دخترک گریه افتاد، پسرک با عصبانیت پاهایش را تکان می داد، از ترسی که به دل دخترک افتاده بود که از چشمانش می خواندم که ترسش این است نکند به درد هم نمی خوریم نکند کارمان به جدایی می کشد نکند ... 

من هم 4 ساعت تمام گذاشتم حرف بزنند، وسط حرفشان می پریدم، گاهی دعوایشان می کرذم، گاهی از آنها می خواستم که نوع نگاهشان را عوض کنند...مثلا پسرک می گفت دخترک خیلی تند و محکم حرف می زند من دلم می خواهد حرف زدن همسرم به من آرامش دهد می گفت بعضی وقتها حرف عادی می زند اما انگار دعوا دارد و من هم عصبانی میشوم گفت دلم می خواهد مثلا مثل شما حرف بزند شما الان حرف زدید من کلی آرام شدم ...

می دانستم این خصلت دخترک عوض بشو نیست، دخترک یک مهندس موفق است که خودش شرکت زده و کلی هم با این و آن کار می کند، از تواناییهای دخترک برای پسرک گفتم، از این که این خصلت در محیط زمخت و مردانه کاری یک حسن است، باید باشد، از مدیریت قوی دخترک گفتم و ...

پسرک به خودش آمد، دخترک هم همینطور ... اول که آمدند صحبت کنند درمانده بودند و مستاصل حرفها که تمام شد آرام شده بودند، آنقدر آرام که دخترک زد زیر گریه گفت راحت شدم، پسرک هم دخترک را بغل کرد و من جمعشان را ترک کردم تا بقیه سنگهایشان را دو نفری وا بکنند...

خیلی از زوجهای جوان هستند که اول زندگی که دچار این بحران می شوند بلد نیستند مدیریتش کنند، کاملا طبیعیست دو فرد و دو خانواده مختلف با سلایق و توقعات و انتظارات مختلف به هم متصل می شوند و قطعا این وسط به خاطر این اختلافاتی که هست هم بین دو فرد هم بین خانوده ها و هم بین فرد و خانواده ممکن است مشکلات و حرف و حدیثهایی پیش بیاید اما این دو نفر باید بتوانند هم مسائل مربوط به خود و هم مسائل مربوط به خانواده ها را حلاجی کنند و حتی گاهی از بعضی مسائل چشم پوشی کنند...یک مدت که می گذرد خود فرد تعجب می کند که چرا قبلا این مسئله کوچک انقدر برایش مهم بوده و حتی گاهی از نوع نگاهش به آن مسئله خنده اش می گیرد...

این بحران بعد از بچه دار شدن هم به وجود می آید، پذیرفتن نقش جدید پدری و مادری، بیدار خوابی ها و کلافگی های اوایل زایمان، افسردگیهای ناشی از آن ، مرد تنهایی که الان همسرش بیشتر مادر بچه اش است تا همسرش، زمان کمی که برای وقت گذاشتن برای هم دارند، همه و همه دست به دست هم می دهد که زن و مرد از هم دور شوند در این میان هم مرد باید   حواسش به همسرش و شرایط خاص او باشد و هم زن باید بداند جدا از عشق مادری، عشق دیگری هم هست که تشنه بودن و حضورش است...

چندین مورد افرادی را دیدم که بعد از بچه دار شدن و مشکلاتی که بچه با خودش آورد کارشان به جدایی کشید...بگذریم این پست مخاطب خاص دارد...برایم کامنت خصوصی گذاشته بود و خواسته بود کمکش کنم، این پست بیان تجربیاتم بود امیدوارم کمکی برایت باشد و در نهایت برای حل مشکلت پیشنهادم مراجعه با مشاور است دوست خوبم... اما بدان این بحرانها طبیعیست و با درایت تو می گذرد، به سلامت می گذرد...

پ ن: زندگی هایتان آرام ، دلهایتان پر از عشق و دوستی و ...شاد باشید و شادی آفرین