دوست آن باشد که گیرد دست دوست      در پریشانحالی و درماندگی

یه جورایی بیت بالا رو قبول دارم این که دوست کسیه که تو سختی و ناراحتی کنارت باشه و تو اینجور مواقع حتی فقط حضورش،این که بدونی هست،برات آرامش باشه رو قبول دارم اما یه چیز دیگه ای که بهش  اعتقاد بیشتری دارم اینه که دوست واقعی و خوب اونیه که تو شادی ها کنارت باشه و از شادی و موفقیت تو شاد بشه،قلباً شاد بشه و تظاهر نباشه.
دیدم آدمهایی رو که با ناراحتیم اظهار همدردی و ناراحتی کردن اما موفقیتم و شادیم چندان شادشون نکرده از پارسال به این نتیجه رسیدم و تصمیم گرفتم فقط سختیها و ناراحتی ها رو محکی برای سنجش خوب بودن یا بد بودن دوستانم قرار ندم و بیشتر اونا رو تو شادیهام بسنجم.
کتاب زهیر از پائولو کوئلیو رو قبل از اینکه به این نتیجه گیری در مورد دوست برسم نخونده بودم بعد اینکه این کتاب رو خوندم،دیدم یه قسمتش چه قدر قشنگ پائولو اعتقاد من رو در این مورد ساده و شیوا نوشته.
«دوست واقعی کسی است که موقع پیشامدهای خوب کنار آدم است،کسی که کنار ما بالا و پایین می پرد و به خاطر موفقیتهای ما شادی می کند.دوست کاذب کسی است که با آن قیافه ی غمگین و آن همدردی فقط در لحظه های سختی ظاهر می شود و در واقع مشکلات ما تسلایی است برای زندگی نکبت بار خویش»